Wanneer is therapie een goed idee?

Therapie is een goed idee bijvoorbeeld als je merkt dat je soms wordt overweldigd door je emoties. Je kan dan niet meer aanwezig blijven, en je gaat ‘uit je dak’ of je trekt je terug. Of misschien merkte je tijdens jullie Avond vol Aandacht dat het niet makkelijk voor je was om überhaupt iets te voelen. Dat je vooral veel ‘ervaart’ vanuit je hoofd.

Dit is niet hoe je werd geboren. Als kind voelde je en ervaarde je het hele leven diep en intens, zonder je te verzetten tegen je ervaringen. Er is mogelijk iets met je gebeurd waar je zó van bent geschrokken, wat zó pijnlijk voor je was, dat je lichaam is gaan voelen als een onveilige plek.

Op zich is het normaal – en vaak ook helemaal niet erg – om moeilijke dingen mee te maken. Ook als kind. Lastige ervaringen, helpen ons om onszelf beter te leren kennen. Om te groeien. Ze zijn onvermijdelijk en belangrijk. Maar daar hebben we, zeker als kind, wel steun bij nodig. Steun van begripvolle volwassenen die ruimte voor ons hebben en ons veilig kunnen spiegelen, troosten en begrenzen. Volwassenen die niet bang zijn voor hun eigen emoties, en daarmee ook niet voor die van hun kinderen.

Eerlijk gezegd hebben de meesten van ons die steun, begrenzing en spiegeling lang niet altijd ontvangen van onze ouders. En dan moeten we dat gebrek aan steun zien te overleven. Dat deden we door in onveilige situaties te bevriezen, te vluchten of te vechten. Dat zijn goede strategieën; ze houden je veilig en min of meer gezond. Maar, als je hier geen bewustzijn op ontwikkeld, zal je ze blijven herhalen in álle moeilijke situaties, ook als je eenmaal volwassen bent. Dit noemen we trauma. 

Zulke traumatische reacties zijn niet heel bevordelijk voor gezonde, intieme relaties. Of eigenlijk alle relaties: Als je kijkt naar de staat van onze wereld nu, met alle polariteit, agressie, uitsluiting en onderdrukking, dan ben ik bang dat trauma eerder de norm is dan een uitzondering.