Opgroeien in een zwartekousendorp als creatief, gevoelig, muzikaal meisje… niet ideaal.

Wat een intense hoeveelheid beelden kreeg ik over me heen: over hoe je OK bent, hoe je erbij hoort, en vooral: hoe niet. Als gevolg daarvan raakte ik het contact met mezelf, met mijn eigenheid, goeddeels kwijt.

Gelukkig liep ik al vroeg in mijn leven vast. Ik was nog geen 25, maar ik fietste elke ochtend huilend naar mijn werk. Niet omdat dat werk zo verschrikkelijk was – sterker nog: het was precies wat ik altijd dacht dat ik wilde – maar omdat ik niet het gevoel had dat ik een waardevolle bijdrage leverde aan onze prachtige wereld.

Ik kon niet voelen wat nou eigenlijk belangrijk was voor MIJ.

Ik omschreef het leven als ‘een film die aan mij voorbij trekt, waar ik niet echt aan deelneem.’

Dit alles maakte dat ik voor mijn dertigste al in aanraking kwam met Tantra. Gelukkig maar. Want anders had ik nu misschien nog steeds braaf gedaan wat ik dacht dat anderen van mij verwachten…